مدرسه علمیه الزهرا دزفول

چون صوت قرآن را شنید              رنج رهش بر جان خرید

گر ناکثان رنجش دهند                   گر عقربان نیشش زنند

مرهم بر او حاضر بود                 چون حق بر او نازل بود

ای ناکثان حق ستیز                     ای دشمنان خرد و ریز

همّ شما بیهوده است                     راه شما فرسوده است

خورشید عالم تاب ما                    بر خلق عالم رهنما

باشد طلوعی بی غروب                منجی شود بر خلق خوب

خشم خدا سهم شما                    مضحک بود وهم شما

بر آسمان پرتاب تیر!                   باز هم شدید خرد و حقیر

پیغمبر ما مصطفاست                  بعدش علی مرتضاست

خواب خوش اهریمنان                      از این دو نام شد بی امان

فتنه کنید بر ما چه باک                  تقدیرتان باشد هلاک

عقده به دل، آتش به جان                 در زمره­ ی اهریمنان

فریاد ما کوبنده است                     انوار ما تابنده است

نام محمد تا ابد                        جون قلب آدم می تپد

م.ا

فارس، در پی معرفی ویژه‌نامه برگزاری نخستین کنگره بین‌المللی علوم انسانی اسلامی، اولین مطلب به سخنرانی حجت‌الاسلام والمسلمین رضا غلامی، رئیس شورای سیاست‌گذاری این کنگره اشاره دارد که در سی‌و یکم اردیبهشت ماه سال جاری ایراد شده است و مشروح آن در ذیل می‌آید:

موضوع تحول بنیادین در علوم انسانی، موضوع تازه‌ای نیست و پیش از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، همواره یکی از دغدغه‌های اصلی اساتید متعهد و دلسوز دانشگاه و همچنین علما و فضلای پیشروی حوزه‌های علمیه به شمار رفته است. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، گرچه این موضوع با فراز و فرودها، به‌ویژه بدفهمی‌ها یا کم‌کاری‌های برخی مسئولان وقت روبه‌رو بوده،‌اما هیچ‌گاه از میان دغدغه‌ها حذف نشده است. بنابراین، امروز با اطمینان می‌توان گفت که ما در نقطه صفر قرار نداریم و بخشی از راه هر چند کم، ولی طی شده است.

صفحات: 1· 2

ما سه نفر بوديم، با دكتر چهار نفر. آن ها تقريباً چهارصد نفر. شروع كردند به شعار دادن و بد و بى راه گفتن. چند نفر آمدند كه دكتر را بزنند. مثلا آمده بوديم دانشگاه سخن رانى.

از در پشتى سالن آمديم بيرون. دنبالمان مى آمدند، به دكتر گفتيم «اجازه بده ادبشان كنيم.»

گفت «عزيز، خدا اين ها را زده.»

دكتر را كه سوار ماشين كرديم، چند تا از پر سروصداهاشان را گرفتيم آورديم ستاد.

معلوم نشد دكتر از كجا فهميده بود. آمد توى اتاق. حسابى دعوامان كرد.

نرسيده برگشتيم و رسانديمشان دانشگاه، با سلام و صلوات.

آنقدر بالا نرفته ام که پاهایم بلرزد،
پست و مقامی هم ندارم که نگران از دست دادنش باشم،

از دنیای شما
تنها کمی اکسیژن می خواهم
و دستمالی برای سرفه هایم.

عقربه های ساعت که بایستند
                                          من هم می روم.

 اَوصانى رَبّى بِسَبعٍ: اَوصانى بِالاِْخلاصِ فِى السِّرِّ وَ الْعَلانيَةِ وَ اَن اَعْفُوَ عَمَّن ظَلَمَنى و اُعْطىَ مَن حَرَمَنى و اَصِلَ مَنْ قَطَعَنى و اَن يَكونَ صَمْتى فِكْرا وَ نَظَرى عِبَرا؛

پروردگارم هفت چيز را به من سفارش فرمود: اخلاص در نهان و آشكار، گذشت از كسى كه به من ظلم نموده، بخشش به كسى كه مرا محروم كرده، رابطه با كسى كه با من قطع رابطه كرده، و سكوتم همراه با تفكّر و نگاهم براى عبرت باشد.

كنزالفوائد،ج2،ص11